MEHMET AKİF ERSOY ŞİİRLERİ-ALINLAR TERLEMELİ

 

MEHMET AKİF ERSOY
ŞİİRLERİ-ALINLAR TERLEMELİ

Cihan altüst olurken,
seyre baktın, öyle durdun da,

Bugün bir serserî, bir derbedersin kendi yurdunda!

Hayat elbette hakkın, lâkin ettir haykırıp ihkàk;

Sağırdır kubbeler, bir ses duyar: Da’vâ-yı istihkàk.

Bu milyarlarca da’vâdan ki inler dağlar, enginler;

Oturmuş, ağlayan âvâre bir mazlûmu kim dinler?

Emeklerken, sabî tavrıyle, topraklarda sen hâlâ,

Beşer doğrulmuş, etmiş, bir de baktın, cevvi istîlâ!

Yanar dağlar uçurmuş, gezdirir beyninde dünyânın;

Cehennemler batırmış, yüzdürür kalbinde deryânın;

Eşer a’mâkı, izler keşfeder edvâr-ı hilkatten;

Deşer âfâkı, bir şeyler sezer esrâr-ı kudretten;

Zemin mahkûmu olmuştur, zaman mahkûmu olmakta;

O, heyhât, istiyor hâkim kesilmek bu’d-i mutlakta!

…

 

Tabîat bin çelik
bâzûya sahipken, cılız bir kol,

Ne kàhir saltanat sürmekte, gel bir bak da, hayrân ol!

Hayır, bir kol değil, binlerce, milyonlarca kollardır,

Yek-âheng olmuş, işler, çünkü birleşmekte muztardır:

Bugün ferdî mesâînin nedir mahsûlü? Hep hüsran;

Birer beyhûde yaştır damlayan tek tek alınlardan!

Cihan artık değişmiş, infirâdın var mı imkânı,

Göçüp ma’mûrelerden boylasan hattâ beyâbânı?

Yaşanmaz böyle tek tek, devr-i hâzır: Devr-i cem’iyyet.

Gebermek istemezsen, yoksa izmihlâl için niyyet,

«Şu vahdet târumâr olsun! » deyip saldırma İslâm’a;

Uzaklaşsan da îmandan, cemâ’atten uzaklaşma.

İşit, bir hükm-i kat’î var ki istînâfa yok meydan:

«Cemâ’atten uzaklaşmak, uzaklaşmaktır Allah’tan.»

Nedir îman kadar yükselterek bir alçak ilhâdı,

Perîşân eylemek zâten perîşân olmuş âhâdı?

Nasıl yekpâre milletler var etrâfında bir seyret?

Nasıl tevhîd-i âheng eyliyorlar, ibret al, ibret!

Gebermek istiyorsan, başka! Lâkin, korkarım, yandın;

Ya sen mahkûm iken, sağlık, ölüm hakkın mıdır sandın?

Zimâmın hangi ellerdeyse, artık, onlarınsın sen;

Behîmî bir tahammül, varlığından hisse istersen!

Ezilmek, inlemek, yatmak, sürünmek var ki, âdettir;

Ölüm dünyâda mahkûmîne en son bir sa’âdettir.

Desen bin kerre «İnsânım! » kanan kim? Hem niçin kansın?

Hayır, hürriyyetin, hakkın masûn oldukça insansın.

Bu hürriyyet, bu hak bizden bugün âheng-i sa’y ister:

Nedir üç dört alın? Bir yurdun alnından boşansın ter.

 

MEHMET AKİF ERSOY